Het wierdedorp Spijk bezit nog een zeldzaam gave cirkelvormige structuur, met twee rondwegen. Langs de middelste rondweg ’t Loug, staan twee beelden: een zittende, schreeuwende figuur, gemaakt door Jan Steen en een galopperend paard van de hand van Jon Gardella. Ze staan bij elkaar, op hoge sokkels in de grasstrook tussen straat en gracht.

De beelden werden vervaardigd in opdracht van de (voorm.) gemeente Bierum, ter gelegenheid van de afronding van de dorpsvernieuwing in Spijk in 1986. Spijk was één van de zogenaamde voorbeeldprojecten in het kader van de Stads- en Dorpsvernieuwing. De provincie Groningen trok hiervoor geld uit met het doel tot een structurele inschakeling van vormgevers in dorpsvernieuwingsprojecten te komen.

De kunstenaars baseerden zich op een verzonnen sage over de ontstaansgeschiedenis van het dorp dat door de eeuwen heen water en wind had weten te trotseren. De wierde zou gesticht zijn op de plek waar de monnik Benedictus Spiek, afkomstig van het klooster in Rottum, op wonderbaarlijke manier werd gered. Toen hij op het uiterste puntje van de Hondsrug, waar de zandgronden overgingen in het wad, in het zachte slik dreigde onder te gaan, riep een stem hem een halt toe. Tot zijn grote verbazing nam zijn paard een grote sprong en draaide midden in de lucht om. Precies op die plek zou het dorp zijn verrezen dat nu bekend staat als Spijk.

Het Draaiend paard is een zeer kenmerkend beeld voor het werk van Jon Gardella. De van geboorte Amerikaanse beeldhouwer is, net als Steen, altijd bezig met het vastleggen van beweging, of het nu op papier is of in brons. De gespierde, getordeerde figuur van het dier herinnert aan de paarden, centaurs en springende ruiters, die hij voor verschillende opdrachtgevers maakte. Vorm en restvorm, massa en ruimte zorgen daarin telkens voor een afwisselend samenspel.

Bron: Kunst aan de kust; buitenbeelden in en om Delfzijl, E. R. Bouma en C. ten Bruggencate. Uitg. van de Culturele Raad Delfzijl, 1999.